Διαβητική Νευροπάθεια

Γράφει ο Νικόλαος Κάντζος, Παθολόγος, Διευθυντής Παθολογικής Κλινικής, Ιατρικό Περιστερίου

Η διαβητική νευροπάθεια μαζί με την αμφιβληστροειδοπάθεια, την νευροπάθεια και την μακροαγγειοπάθεια αποτελούν τις κύριες επιπλοκές του διαβήτη. Γνωστή ως νόσος από την αρχαιότητα, καθώς μελετήθηκε, με καταγραφές και ανακοινώσεις, από το 1798, από τον John Rollo να περιγράφει τον πόνο και τις παραισθησίες των κάτω άκρων, έως τον μεγαλύτερο νευρολόγο του 19ου αιώνα, τον Jean Martin Charcot, το 1880, θεμελιωτή της νευροπαθητικής αρθροπάθειας. Το 8% των διαβητικών ασθενών έχουν εγκατεστημένη νευροπάθεια, ενώ από τους υπόλοιπους το 50% θα την αποκτήσουν σε 25 έτη.

Ο φτωχός μεταβολικός έλεγχος, η διάρκεια του διαβήτη, η ηλικία και η λευκωματουρία οδηγούν στη διαβητική νευροπάθεια.

Η νευροπάθεια του αυτόνομου νευρικού συστήματος (ΑΝΣ) είναι πιο συχνά στους τύπους Ι ενώ η αναστρέψιμη μονονευροπάθεια στους τύπους ΙΙ.

Κλινικά ταξινομείται σε:

Πολυνευροπάθεια: που περιλαμβάνει την αισθητική και την νευροπάθεια του αυτόνομου νευρικού συστήματος όπως καρδιαγγειακού -γαστρεντερικού-ουροποιογεννητικού.

Μονονευροπάθεια: η συμμετρική αισθητικοκινητική νευροπάθεια προσβάλλει τα περιφερικά νεύρα κυρίως κάτω άκρων με κατανομή ‘κάλτσας’ με χαρακτηριστικό την ελαττωμένη αισθητικότητα επιπολής και εν τω βάθει, με συνέπεια τραυματισμούς και δημιουργία ελκών.

Η νευροπάθεια του ΑΝΣ αφορά διάφορα συστήματα του σώματος.                            

Η γευστική εφίδρωση του προσώπου κατά τη διάρκεια λήψης τροφής πλούσιας σε καρυκεύματα -και ειδικά τυριού- η νυχτερινή εφίδρωση αν δεν οφείλεται σε υπογλυκαιμία , η κατακράτηση ούρων στην κύστη, οι  ανεπίγνωστες υπογλυκαιμίες, η γαστροπάρεση, η ακράτεια κοπράνων, η διαταραχή της στύσης είναι μερικά συμπτώματα. 

Τέλος το διαβητικό πόδι με συνυπάρχουσα λοίμωξη αποτελεί το 60 % των μη τραυματικών ακρωτηριασμών στα κάτω άκρα.

Συστάσεις:

     1) Όλοι οι ασθενείς με διαβήτη πρέπει να ελέγχονται για νευροπάθεια στο χρόνο διάδοσης στους τύπους ΙΙ και 5 έτη μετά στους τύπους Ι.

     2) Εκπαίδευση όλων των ασθενών για την αυτοφροντίδα των ποδιών.

     3) Καλός μεταβολικός έλεγχος και αυστηρή ρύθμιση τόσο της προ όσο  και της μεταγευματικής υπεργλυκαιμίας.