Μπορούν οι SGLT2 (T2D) να μειώσουν το βάρος σε μη διαβητικούς ασθενείς;

Γράφει ο Νικόλαος Κάντζος, Παθολόγος, Διευθυντής Παθολογικής Κλινικής, Ιατρικό Περιστερίου

Η παχυσαρκία αποτελεί επιδημική νόσο τις τελευταίες δεκαετίες. Το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού είναι παχύσαρκοι και σε ορισμένες χώρες ξεπερνά το 50% επιπολασμού.

Η παχυσαρκία και το υπερβολικό βάρος συνδέεται με αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης καρδιαγγειακών νόσων όπως ο Σ.Δ. τύπου II (T2D) – υπέρτασης – υπερλιπιδαιμίας – καρδιακών παθήσεων και διαφόρων ειδών καρκίνου.

Η αλλαγή τρόπου ζωής όπως η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας – διακοπή καπνίσματος και μείωση κατανάλωσης θερμίδων συμβάλλει στην απώλεια βάρους αλλά τις περισσότερες φορές δεν αρκούν.

Τα ανωτέρω σε συνδυασμό με φάρμακα όπως οι (SGLT2) αναστολείς του συμμεταφορέα Na γλυκόζης. Πρόκειται για πρόσφατη κατηγορία φαρμάκων που αυξάνουν την απέκκριση γλυκόζης στα ούρα αναστέλλοντας την επαναρρόφησή της από το εγγύς σωληνάριο του νεφρού. Αν και συνταγογραφούνται ως αντιδιαβητικά δισκία έχουν την ιδιότητα της απώλειας βάρους ως γλυκοζουρία που είναι ανάλογη με το επίπεδο γλυκαιμίας στο πλάσμα υπονοώντας ότι είναι πιο αποτελεσματικά σε αντίθεση με T2D.

Ωστόσο μελέτες και αρκετές κλινικές δοκιμές αποκάλυψαν πρόσφατα ότι οι SGLT2 μειώνουν το βάρος σε υπέρβαρους ή παχύσαρκους ακόμα χωρίς T2D.

Συγκεντρώθηκαν στοιχεία από 103 αναφορές και 82 μελέτες που έδειξαν ότι η χορήγηση SGLT2 φαρμάκου μειώνει σημαντικά το σωματικό βάρος  - τον δείκτη μάζας σώματος  (BMI) και την περιφέρεια μέσης. Επιπλέον το αποτέλεσμα αυτό διατηρείται για αρκετά χρόνια.

Η καναγλιφουζίνη 100mg μειώνει μόνη της κατά 2,8mg το Σ.Β.

Τα ανωτέρω αποδόθηκαν στην γλυκοζουρία και στην απώλεια λίπους αυξάνοντας την γλυκαγόνη και μειώνοντας την ινσουλίνη μεταγευματικά και λιγότερο σε επίπεδο νηστείας, αλλαγές που μπορεί να προκαλέσουν την κινητοποίηση αποθηκευμένου λίπους ως πηγή ενέργειας.