Τα οστεοπορωτικά κατάγματα εμφανίζονται κυρίως στην ηλικία των 50-70 ετών. Τα οστεοπορωτικά κατάγματα είναι πιο συχνά στις γυναίκες (7%-19%) και από τα κατάγματα αυτά, μόνο το ένα τρίτο προκαλεί επίμονο άλγος.

Η συχνότητα εμφάνισης νέου οστεοπορωτικού κατάγματος, σε ασθενή με οστεοπορωτικό κάταγμα της σπονδυλικής στήλης, αυξάνει στο πενταπλάσιο.

Η αύξηση των ορίων της ζωής με την παράλληλη αύξηση της συχνότητας της οστεοπόρωσης, καθιστούν τη σπονδυλοπλαστική / κυφοπλαστική, πολύτιμο θεραπευτικό εργαλείο.

Η σπονδυλοπλαστική και η κυφοπλαστική είναι δύο παρόμοιες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία λυτικών βλαβών της σπονδυλικής στήλης.

Με τον όρο σπονδυλοπλαστική εννοούμε τη διαδερμική προώθηση βελόνης στο σπονδυλικό σώμα και επακόλουθη έγχυση ακρυλικού τσιμέντου, για σταθεροποίηση κατάγματος.

Κυφοπλαστική είναι η ίδια μέθοδος, με επιπρόσθετη είσοδο εκπτυσσόμενου «μπαλονιού» στο σπονδυλικό σώμα, για δημιουργία κοιλότητας.

Λόγω της μικρής επεμβατικότητας και των δύο μεθόδων σπονδυλοπλαστικής και κυφοπλαστικής (διαδερμική προσπέλαση με χρήση τοπικής αναισθησίας), είναι θεραπεία εκλογής σε επιβαρυμένους ασθενείς προχωρημένης ηλικίας.

Στόχος της θεραπείας είναι οστεοπορωτικών καταγμάτων η υποχώρηση του πόνου, με σαφή βελτίωση της ποιότητας ζωής και ελάττωση της νοσηρότητας. Επίσης, γίνεται προφύλαξη από περαιτέρω καθίζηση του σπονδυλικού σώματος και αποκατάσταση του σπονδυλικού ύψους, στις περισσότερες περιπτώσεις.

Εγχειρητική τεχνική

Ο ασθενής με οστεοπορωτικά κατάγματα τοποθετείται σε πρηνή θέση και ο ακτινολογικός έλεγχος διενεργείται με ένα ή δύο C-arm, για τη λήψη face και profile εικόνων.

Αφού καθορίσουμε το επίπεδο των αυχένων των πασχόντων σπονδύλων, γίνεται τοπική αναισθησία. Ακολουθεί η εισβίβαση οδηγού βελόνης στον αυχένα του σπονδύλου και, πάνω από αυτήν, προωθείται η αυλόφορος βελόνη, μέσα στο σπονδυλικό σώμα.

Με την αυλόφορο βελόνη μπορούμε να λάβουμε και οστικό κύλινδρο από το σπονδυλικό σώμα, για ιστολογική εξέταση.

Στη συνέχεια, είτε γίνεται έγχυση ακρυλικού τσιμέντου (PMMA) στο σώμα του σπονδύλου (σπονδυλοπλαστική), είτε γίνεται προσπάθεια για ανάταξη του ύψους του σπονδυλικού σώματος με μπαλόνι ή εκπτυσσόμενο κλωβό – stent (κυφοπλαστική).

Κατόπιν, γίνεται η έγχυση του τσιμέντου, πάντοτε σταδιακά, υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο.

Η προσπέλαση του σπονδυλικού σώματος γίνεται διαυχενικά, αλλά μπορεί να γίνει και εξωαυχενικά, στα επίπεδα από το Θ10 σπόνδυλο και άνω, για αποφυγή διάτρησης του έσω τοιχώματος του αυχένα και κάκωσης του νωτιαίου μυελού.

Με την εφαρμογή της θεραπείας με σπονδυλοπλαστική / κυφοπλαστική έχουμε μακροχρόνια υποχώρηση του πόνου και για τις δύο μεθόδους από 87% έως 92%.

Η συχνότητα επιπλοκών είναι γενικά χαμηλή και στις δύο μεθόδους.

Η κύρια επιπλοκή είναι η διαφυγή τσιμέντου αλλά, ευτυχώς, γίνεται κυρίως προς το δίσκο, μέσα από τις τελικές πλάκες και είναι συνήθως ασυμπτωματική.

Η συνεχής βελτίωση των υλικών – εργαλείων αλλά και των απεικονιστικών μεθόδων, μαζί με την αύξηση της εμπειρίας του επεμβατικού ιατρού, τείνουν να ελαχιστοποιήσουν τις επιπλοκές της θεραπείας με σπονδυλοπλαστική / κυφοπλαστική.