Τα κατάγματα κοτύλης και λεκάνης έχουν συχνότητα 3-5% όλων των καταγμάτων του ανθρωπίνου σώματος.

Στους νέους ανθρώπους τα κατάγματα κοτύλης και λεκάνης είναι αποτέλεσμα της επίδρασης μεγάλων δυνάμεων στο ανθρώπινο σώμα και για αυτό αποκαλούνται υψηλής ενέργειας κακώσεις.

Η αιτία των καταγμάτων κοτύλης και λεκάνης είναι κυρίως τα τροχαία ατυχήματα αλλά και τα εργατικά ατυχήματα.

Στους ενήλικες, όπου τα οστά είναι οστεοπορωτικά, οι κακώσεις της λεκάνης συμβαίνουν έπειτα από χαμηλή βία, π.χ. σε απλές πτώσεις που συνήθως δεν είναι χαμηλής βαρύτητας.

Με τη μεγάλη αύξηση που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, λόγω της κακής οδικής συμπεριφοράς και του οδικού δικτύου που οδηγούν σε αυτοκινητιστικά ατυχήματα, τα κατάγματα κοτύλης και λεκάνης αυτά παρουσιάζουν αυξανόμενη συχνότητα καθώς και βαρύτητα, γιατί η ταχύτητα των οχημάτων έχει αυξηθεί υπερβολικά.

Τα συμπτώματα του τραυματία που έχει υποστεί κάταγμα κοτύλης και λεκάνης είναι ισχυροί πόνοι στην περιοχή της λεκάνης και του ισχίου. Πολύ συχνά περιγράφουν ότι ο γοφός έχει «φύγει από τη θέση του» και δηλώνουν αδυναμία κίνησης καθώς και το αίσθημα της σοβαρότητας του τραυματισμού.

Ο τραυματίας με κατάγματα κοτύλης και λεκάνης μεταφέρεται σε εφημερεύον νοσοκομείο, όπου αντιμετωπίζονται κατά προτεραιότητα οι απειλητικές καταστάσεις, κυρίως η αιμορραγία από ενδοκοιλιακά όργανα.

Τα κατάγματα, όμως, της λεκάνης αιμορραγούν επικίνδυνα και πρέπει να αντιμετωπίζονται σωστά και χωρίς χρονοτριβή. Αυτά τα περιστατικά τραυμάτων λεκάνης πρέπει να τα αναλαμβάνει έμπειρος, περί τα κατάγματα αυτά, ορθοπαιδικός, που θα έχει ως μοναδικό στόχο, αυτήν την κρίσιμη στιγμή, να σταματήσει την αιμορραγία που οφείλεται στη λεκάνη.

Αφού σταθεροποιηθεί ο τραυματίας, προβαίνουμε στην τελική θεραπεία του κατάγματος της κοτύλης ή της λεκάνης.

Η εμπειρία και η έρευνα έχουν δείξει σημαντικά προβλήματα στην αρχική αντιμετώπιση και πολύ περισσότερο στην οριστική θεραπεία αυτών των κακώσεων της λεκάνης, με συνέπεια να παραμένουν μεγάλες αναπηρίες στους τραυματίες, οι οποίοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είναι πολύ νέοι άνθρωποι.

Ειδικά στην Ελλάδα, ενώ όλα τα κατάγματα όλων των αρθρώσεων αντιμετωπίζονται χειρουργικά, με ανάταξη και οστεοσύνθεση, τα κατάγματα της κοτύλης και της λεκάνης, σε αντίθεση με τις αρχές της ορθοπαιδικής τραυματολογίας, αντιμετωπίζονται συντηρητικά, με παρατεταμένη κατάκλιση και βάρη δηλαδή με παλαιές μεθόδους μη αποδεκτές στη σύγχρονη τραυματολογία.

Αυτές οι συντηρητικές μέθοδοι αντιμετώπισης κατάγματος κοτύλης και λεκάνης, λόγω της παρατεταμένης κατάκλισης, έχουν πολύ αυξημένο κίνδυνο για ιδιαίτερα απειλητικές επιπλοκές για τη ζωή του τραυματία.

Μακροπρόθεσμα, λόγω μη καλής ανάταξης των καταγματικών επιφανειών, οδηγούμαστε σε καταστροφή της άρθρωσης, μεγάλες ανισοσκελίες, σοβαρή χωλότητα και μεγάλες δυσμορφίες.

Οι τραυματίες με κατάγματα κοτύλης και λεκάνης καταλήγουν δηλαδή με μεγάλες αναπηρίες, που τους στερούν την ικανότητα για εργασία και φυσιολογική ζωή. Δε θα πρέπει ποτέ να λησμονούμε ότι πρόκειται για νέους ανθρώπους, που βρίσκονται στην πλέον παραγωγική περίοδο της ζωής τους.