Οι σπίλοι δημιουργούνται μετά τη γέννηση του ανθρώπου, χωρίς να αποκλείεται η εμφάνιση τους και κατά την περίοδο της κυοφορίας. Η δημιουργία τους αποδίδεται σε διαφορετικούς λόγους μεταξύ των οποίων, κληρονομικοί, ορμονικοί και κυρίως η έκθεση στον ήλιο.

Στη διάρκεια της ζωής τους οι σπίλοι μπορεί να αλλάξουν σχήμα, μέγεθος, μορφή, να εκφυλιστούν ή όχι. Στην πλειονότητα τους χαρακτηρίζονται ως ακίνδυνοι.

Ωστόσο, κάτω από την επίδραση ορισμένων παραγόντων μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι για την υγεία μας, να μετεξελιχθούν σε κακοήθεις βλάβες και αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα, γίνονται αιτία θανάτου.

Η χειρουργική ογκολογία, στην αντιμετώπιση των δερματικών παθήσεων, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι της πλαστικής χειρουργικής.

Οι παθήσεις του δέρματος μπορεί να είναι καλοήθεις ή κακοήθεις.

Στους καλοήθεις όγκους του δέρματος ανήκουν οι σπίλοι (ελιές), οι κύστεις, τα λιπώματα, τα γάγγλια, οι εφηλίδες, τα θηλώματα, τα ινώματα, το ρινόφυμα, τα αιμαγγειώματα, η υπερίδρωση, η πυώδης ιδρωταδενίτιδα (ακμή), τα ξανθελάσματα και άλλα.

Στους κακοήθειες όγκους, συναντώνται το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα του δέρματος, το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα του δέρματος και το μελάνωμα.

Ο προσεκτικός και τακτικός έλεγχος στις δερματικές βλάβες θεωρείται αναγκαίος, για την ασφαλή διάγνωση και έγκαιρη θεραπεία του ασθενή.

Εφαρμογές

Οι καλοήθεις βλάβες μπορούν να απομακρυνθούν με διάφορες χειρουργικές ή και μη χειρουργικές τεχνικές, ανάλογα με τη φύση της πάθησης και την περιοχή όπου εντοπίζεται.

Οι τεχνικές αφαίρεσης γίνεται με laser και καυτηριασμό για απλά περιστατικά, όπου εξαφανίζονται μόνιμα οι δερματικές βλάβες.

Στις περιπτώσεις κακοήθων όγκων, είναι απαραίτητη η χειρουργική αφαίρεση της βλάβης.

Αφαιρείται ο σπίλος μαζί με τον περιβάλλοντα ιστό και το εξαγόμενο υλικό ελέγχεται ιστοπαθολογικά.